Dokładnie jak w temacie. Pomijając grę aktorską, (która była całkiem dobra) oraz muzykę
(idealnie oddająca klimat lat 60!) to po prostu piękna historia. Nie jestem wielkim miłośnikiem
"mielonych dramatów" jednak ten mnie bardzo pozytywnie zaskoczył.
To jest właśnie to czego oczekuję od życia a wielka szkoda, że jest tak mało "otwartych" ludzi
na Ziemi. Oglądając film od razu skojarzył mi się z "Kinsey" Billa Condoma. Tak, wiem, trochę
dziwne porównanie jednak Liam Nesson jako Kinsey mówił nam o seksualności - nie tylko
amerykanów, bo wiadomo, że wszyscy, bez względu na rasę jesteśmy tylko ssakami...;). Co z
tego wynika? Otóż mamy mniej więcej podobne potrzeby, które warto spełniać bo gdy się
skumulują i zostaną zduszone w pewnym momencie może dojść do "tragedii" jak w "Spacerze
po Księżycu". Ludzie za bardzo przejmują się cudzymi problemami, boją się szufladkowania
("Oooo!! Dała 5 facetom, co za szmata") i co najśmieszniejsze przejmują się śmiercią. Czemu
to dla mnie zabawne? Bo to paradoks - skoro tak się boisz końca do czemu do tego czasu nie
zajmujesz się swoim życiem?! Odrobina hedonizmu na prawdę nikomu nie zaszkodzi...i nie
zabije ;)
Rzadko kiedy tutaj coś piszę, musiałem się wygadać. Odrobinę to egoistyczne ale to chyba
powinna być najlepsza rekomendacją dla tego filmu, bo mnie do tego zainspirował, zmusił do
myślenia a to przecież tylko zwykły melodramat...